Landeyjahöfn, fastir liðir eins og venjulega.

Í útvarpi allra landsmanna eru ,fastir liðir eins og venjulega' í fréttum, miðað við árstíma.

Stærsti sandkassi þjóðarinnar er fullur af sandi og það svo, að bæjarstjóri Vestmannaeyja telur þurfa að fá stærra sanddælu og sandflutningaapparat til að moka sandinum úr kassanum svo hann geti síðan flotið í hann að nýju og þannig aftur og aftur, í sífelldri endurtekningu sem virðist engan enda taka.

Þetta sandflot út og inn í Landeyjahafnleysu, veldur síðan því að íbúar Vestmannaeyja og þeir sem þá vilja sækja heim, þurfa að sigla með ferju (sem um sinn var rafknúin frá rafhlöðu sem stungið er í samband þegar skipið er í sandkassanum í Landeyjafjöru eða við bryggju í Vestmannaeyjum) til Þorlákshafnar og aka síðan þaðan, þangað sem þeir vilja komast erinda sinna vegna. 

Í Þorlákshöfn geta bílarnir beðið ósandblásnir eftir eigendum sínum kjósi þeir að hafa þá þar, en einnig er sá möguleiki að sjálfsögðu líka til staðar, að taka bílana með skipinu.

Þegar ákveðið var með pólitískum þrýstingi að koma upp ,,höfn" í Landeyjum, var vitað að málið yrði torleyst og niðurstaðan varð sú að grafa skál inn í landið með hafnarkjafti á móti úthafsöldu Atlantshafsins. Líklega í þeirri von að vindur myndi í framtíðinni standa af Vestmannaeyjum ef hann væri suðlægur, en ekki framhjá þeim og gerðu menn sér þannig von um að eyjarnar myndu skapa náttúrulegt skjól fyrir höfnina. Svo var vitanlega sá möguleiki líka til staðar í því pólitíska rófi sem réði för við ákvarðanatökuna, að framvegis yrði norðanátt

Þegar til kom reyndist vindurinn ekki vera tilbúinn til samninga um hátterni af þessu tagi og veldur það vonbrigðum.

Höfnin er semsé sífull af sandi, sem er engum til gagns nema sanddæluskipi sem getur skapað eigendum sínum fjármuni, svo lengi sem það fær að vera launað af Vegagerðinni við dælingu úr sandkassanum mikla.

Svona er staðan og sandurinn kemur og sandurinn fer og eins er með rafmagnið umhverfisvæna sem nota átti til siglingarinnar og búa til úr vatni og gufu að það er farið, sokkið í umhverfisvæna hít, en umhverfisvæningar gerðu sér vonir um að raforkan í landinu væri ,,fasti"; væri eitthvað sem kæmi af sjálfu sér eftir vírum sem væru hangandi á staurum og möstrum. 

Það reynist þegar til átti að taka ekki vera svo, en hvernig rafmagninu er troðið í vírana er þessum spekingum enn hulið og nú stendur draumur þeirra til þess, að vírar af þessu tagi séu grafnir í Jörðu í þeirri von að þeir sogi þaðan til sín orku hennar með dularfullum hætti.

Allt reynist þetta vera draumur sem illa gengur að láta rætast og afleiðingin er m.a. sú sem hér hefur verið um rætt, að skipið (raf)magnaða svamlar nú á sjónum dieselknúið, til og frá Vestmannaeyjum og fer nú til Þorlákshafnar, þangað sem tiltölulega stutt er að fara til þéttbýlisins við Faxaflóa ef hugur manna stendur til að fara þangað.