Að eyða hergögnum, til að halda framleiðslunni gangandi

 

Hvers vegna tapa Bandaríkin öllum styrjöldum sínum eftir 1944?

Það er góð spurning og yfir það ferli er farið í þessari grein, sem ég rakst á hjá Guðmundi Ólafssyni.

Roy Rogers var uppáhald okkar strákanna í kringum 1960, bandarískur kúreki sem flengdist um á hesti sínum Trigger og hafði sitt fram. Alltaf!

Og eftir þeirri kennisetningu lifa stjórnmálamennirnir þar fyrir vestan en hafa ekki, eftir því sem séð verður, tekið eftir því að í raun tapa þeir öllum styrjöldum.

Því er það að hinn orðglaði Biden skemmtir sér nú líkt og púkinn á fjósbitanum við að hvetja og kosta úkraínska þjóð í ömurlegu og seigdrepandi stríði sem sáralitlar líkur eru til að hún geti unnið.

Biden heitir hergögnum hverskonar og Rússar bregðast við með því að eyðileggja svo sem þeir geta flutningaleiðir fyrir þessi hergögn, sem bandaríska forsetanum langar svo mikið til að prufuð verði í raunverulegu stríði.

Nú bregður nefnilega svo við að Bandaríkin þurfa ekki að koma sér upp stríði til að eyða hergögnunum, því lögmálið er:

Að hergögn þarf að prófa og síðan eyða, til að hergagnaiðnaðurinn geti gengið og blómstrað.

Því er það að stríðið í Úkraínu er sem hvalreki fyrir Biden og hans lið og púkinn á fjósbitanum getur fitnað og notið sín sem svo oft áður.

Herkví, almennir borgarar og framlag Íslands

 

                                                         Hnuplað af netinu: Mariopol borgin sem var.

Það er stríð í Evrópu, hörmulegt og nöturlegt, þar sem takast á grannþjóðir sem í aldanna rás hafa verið ýmist ,,eitt ríki“ á Sovéttímanum, eða aðskilin líkt og nú. Og ef farið er aftur í aldir hafi landamerki verið með ýmsu móti.

Í seinni tíð eftir fall og upplausn Sovétríkjanna hafa Rússland og Úkraína verið aðskilin en þó með ógreinilegum landamerkjum þar sem Donbass er eins og óafgreidd eyja á milli ríkjanna og ekki má gleyma því að Rússar misstu þolinmæðina og tóku Krímskagann, sem þeir höfðu haft á einhverskonar leigusamningi sem þá var runninn út.

Sagan segir að þeir hafi sprungið á limminu, þegar óstöðug stjórnvöld sem þá voru í Úkraínu hafi hótað því að leigja Bandaríkjunum Sevastopol, hafnarborgina sem Rússar höfðu haft afnot af um árabil.

Nú er skollið á allsherjarstríð milli ríkjanna og best að hafa á alla fyrirvara varðandi fréttir af því ömurlega stríði

Í frétt íslenska Ríkisútvarpsins í dag 19.4.2022 segir eftirfarandi:

,,Stjórnvöld í Rússlandi skoruðu í dag á úkraínska hermenn sem verja borgina Mariupol að leggja niður vopn í dag gegn því að fá að fara óáreittir úr borginni. Þeir halda til í stálverksmiðju ásamt hundruðum almennra borgara."

Þeir halda sem sagt til ,,í stálverksmiðju með hundruðumalmennra borgara“, sem þeir geta ekki varið og tæplega nært, svo ekki sé minnst á aðrar mannlegar þarfir.

Líklegt er að ekki sé um raunverulega hermenn að ræða, því ætla verður, að raunverulegur her Úkraínu beri hag venjulegra borgara fyrir brjósti.

Það hafa um langan tíma borist fréttir af því að í landinu leiki lausum hala sjálfskipaðar bardagasveitir, kenndar við nasisma, sveitir sem lúti engri stjórn nema sinni eigin ,,hugmyndafræði" og ,,starfi“ utan við lög og rétt.

Sé það rétt að um nokkra tugi ,,hermanna" af þessu tagi sé að ræða, ,,hermanna" sem skýli sér bak við nokkur hundruð almennra borgara, þá er þessi styrjöld vissulega ekki einstök í ógeði sínu, en heldur alls ekki eins og látið hefur verið í veðri vaka.

Fram hefur komið að Bandaríkin og fleiri lönd og þar á meðal Ísland flytja vopnabúnað til Úkraínu.

Er það ef til vill svo, að þau morðtól séu handa mannskap af þessu tagi?

Mönnum sem hafa verið uppvísir að því að misþyrma rússneskum hermönnum sem þeir hafa ná á vald sitt, á þann hátt að binda þá á höndum og fótum, skjóta þá í hnéskeljarnar og að því loknu í höfuðið.

Er þetta mannskapurinn sem við vesturlandabúar og þar á meðal Íslendingar erum að styðja og kallaðir eru hermenn Úkraínu?

Eða er það svo, að her landsins sem íslenska ríkisstjórnin er að leigja flugvélar til vopnaflutninga til, sé ,,agaður“ með þessum hætti?

Það kemur ekki á óvart að hægra liðið í ríkisstjórn Íslands sé til í að styðja Bandaríkin og NATO í blindni.

 Að ,,hernámsandstæðingarnir" í Vinstri grænum hafi forystu fyrir vopnaflutningum til hers af þessu tagi, kemur á óvart.

Ritskoðun og vinátta í milliríkjasamskiptum

Rússafælni (fobia) í nýrri og áður óþekktri mynd er gosin upp og þrífst og dafnar vel eftir að hernaðar- innrás þeirra í Úkraínu hófst.

Hjá okkur Íslendingum lýsir það sér í því, að forðast skal allt sem rússneskt er.

Ekki á að kaupa inn olíur, né jarðefni s.s. málma og líklega verður þess krafist af hinum hreinu, að dúkkurnar óborganlegu sem hverfa hver inn í aðra, verði brenndar og plöturnar með Nótt í Moskvu rispaðar að hætti Ríkisútvarpsins.

Eitt það sérkennilegasta í þessari uppákomu er að ekki má græða á því að selja Rússum afurðir neinskonar, svo sem skyrsölubannið makalausa ber skýrt vitni.

Rússneskir íþróttamenn og þar á meðal fatlaðir, mega ekki keppa í íþrótt sinni og fleira mætti til telja.

Við ættum að hugleiða hverjir það eru sem græða á stöðu sem þessari.

Einnig að velta því fyrir okkur hvaðan við ætlum að versla inn til þjóðarbúsins það sem við þörfnumst, ef reglan um fullkomið samfélag viðkomandi viðskiptavinar, að okkar mati vel að merkja, á að vera allsráðandi?

Hverjum ætlum við að selja afurðir okkar, ef þessar kröfur eiga að gilda í þeim viðskiptum?

Það má líka hugsa til þess, að eitt sinn þótti gott fyrir litla Ísland að leita til Sovétríkjanna um gagnkvæm viðskipti þegar ,,vinirnir" í NATO vildu kúga íslenska þjóð og enn skemmra er síðan að leitað var ásjár þeirra þegar búið var að setja á landið ,,hryðjuverkalög" af Brexitlandinu því sem nú er.

Samningar náðust við Breta án þess að til hjálpar frá Rússlandi (sem leitað hafði verið) eftir kæmi og hjálpaði það þjóðinni til við að standa á sínu og þumbast við, gegn ofríki og kúgunartilburðum hinna bresku ,,vinarþjóðar".

Vinir í dag eru ekki endilega vinir á morgun í milliríkjasamskiptum og það er gott að hafa í huga.

Að ræða saman á sæmilega yfirveguðum nótum er almennt mun betri aðferð en að troða illsakir við nágranna sína.

Það segir sína sögu að nú er æsingurinn komin á það hátt stig að ekki er með öllu tryggt að hægt sé að lesa fréttina sem hér er með í mynd, vegna ritskoðunar á Facebook. Ritskoðunar sem gera má ráð fyrir að sé runnin undan rifjum bandarískra stjórnvalda og ,,heimsvaldasinna" segja sumir.

Þar á bæ og hjá fylgiríkjum þeirra er svo að sjá sem menn vilji ekki að almenningur geti kynnt sér málin nema frá þeirri hlið sem kemur frá Washington.

Það sýnir okkur hvert við erum komin: að eitt mesta auðræðisríki veraldar skuli komast upp með að stjórna umræðunni og stýra upplýsingastreyminu eins og því sýnist.

Íslenskir stjórnmálamenn eru kannski ekki verstir í þessu tilliti og sem dæmi, þá er Facebook enn betur stýrt í Svíþjóð eftir því sem ritara sýndist í stuttri heimsókn þangað.

Að tala saman um ágreininginn, í stað þess að eyðileggja og drepa, er mun betri kostur en að fara þá leið sem mörkuð hefur verið af vestrænum stjórnvöldum sem viðbrögð við innrás Rússa í Úkraínu.

Rússar telja sig hafa haft gilda ástæðu til að bregðast við með þessum hætti og um það má vissulega deila, en hitt er víst, að betra er að leysa ágreiningsmál með samningum en með hernaði.

Það er skoðun þess sem þetta ritar að ef úkraínsk yfirvöld hefðu haft burði til að bregðast við ásökunum Rússa um ögranir síðustu sjö til átta ára á austurlandamærum ríkjanna: að þá hefði mátt forða landinu frá þeim hörmungum sem það eru nú komið í.

Hörmungum sem geta smitað út í alla heimsbyggðina ef illa fer, því Bandaríkin og NATO eru nú þegar með óbeinum hætti (vopnasendingum) orðin þátttakendur í þessu sorglega stríði.

Vel getur verið að úkraínsk yfirvöld hafi ekki átt gott með að svara kalli um að grípa í taumana, að hinar vopnuðu sjálfskipuðu sveitir hafi verið orðnar of öflugar til að við yrði ráðið.

Sé það svo, þá segir það talsvert um það hvar ríkið var orðið statt og að koma hefði þurft því til hjálpar.

Það er hins vegar alls ekki víst að þeir sem við ,,völd" sátu og sitja á þeim bæ, hafi þótt það áhugavert að grípa í taumana og stöðva óöldina í landi sínu.

Sé það skýringin, þá skýrir það líka hvers vegna nágranninn í austri bregst við svo sem raun er nú á orðin.

Var sameiningin til góðs?

Textinn hér að ofan er fenginn af Internetinu og fjallar eins og sést um þau tíðindi þegar þessi félög voru sameinuð í eitt.

_ _ _ 

Þegar ég var strákur fór ég nokkrum sinnum með fundarboð fyrir hana ömmu mína á veitingastaði, en hún var þá formaður Félags starfsfólks í veitingahúsum. Minnir að þá hafi það heitið Félag starfsstúlkna....., enda sá ég enga karla að störfum á veitingahúsunum. 

Nú sé ég að þetta ágæta félag er horfið inn í Eflingu. 

Verkakvennafélagið Framsókn líka og sömuleiðis Verkamannafélagið Dagsbrún.

Amma var róttæk kona sem vissi hvað það var að vera fátæk og eignalaus verkakona, en þegar hér var komið sögu rak hún veitingasölu í miðbæ Reykjavíkur. 

Einn var sá veitingastaður sem ég mátti ekki fara með fundarboð inn á - þar taldi hún barninu ekki óhætt - vegna eigandans sem var helblár íhaldsskarfur!

Nú er kominn til sögunnar einn slíkur til að gæta hagsmuna þessa fólks.

 

Ef við hugsum okkur pólitíkina sem hring sem dreginn er frá toppunkti og niður til hægri síðan yfir á vinstri hlið og þaðan upp, þá mætast öfgar vinstri og hægri í toppnum.

Nú hefur það gerst að í félaginu sem myndað var til sameiningar þremur félögum er komið fólk af toppnum fyrrnefnda til forystu. Það er vafalaust mátulega gott fyrir félagsmenn, það er þá sem félagið á að þjóna. 

Ég hugsa að hún amma mín myndi ekki biðja mig um að afhenda póst inn á þann kontór væri hún enn á meðal okkar.

Búnaðarþingsfarsinn, eftirpartíið og stríðið.

Í dag er dagurinn í dag, en ekki dagurinn í gær, en samt er eins og lítið hafi breyst. Formaður Framsóknarflokksins er vinsælt viðfangsefni sem og reyndar flokkurinn sjálfur og er vandséð hvernig aðrir stjórnmálaflokkar eigi að geta náð því að toppa umræðuna um hin sérkennilegu lok Búnaðarþings eða þó heldur eftirpartí þeirrar samkomu.

Eðli stjórnmálaflokka er að þeir vilja vera sem mest í umræðunni, vilja að eftir þeim sé tekið og um þá fjallað og hafi einhverjum flokki tekist vel upp þá mun það vera Framsóknarflokkurinn og þó einkum formaður hans. Þetta er það sem er í fréttum helst þessa dagana og getur fengið hláturstaugarnar til að kitla dálítið, sem þó er alls ekki sanngjarnt gagnvart þeim sem fyrir urðu.

Forsaga málsins er að saman kom svokallað Búnaðarþing sem er samkoma þar sem málefni landbúnaðarins eru tekin fyrir, skoðuð og rædd. Við höldum að mikill þungi hafi verið í umræðunni og að mikið hafi hvílt á mannskapnum, því samkomunni lauk með því að stjórnmálaflokkarnir sáu aumur á fundarfólkinu og buðu í eftirpartí vítt og breitt um Reykjavík.

Hér áður fyrr var haldið hátimbrað fyrirpartí með fyrirmönnum samfélagsins allt frá forseta þjóðarinnar og niður úr, nú eða öfugt ef menn vilja heldur hafa það þannig. Það var á tímum þegar Stéttarsamband bænda, forveri Bændasamtakanna, var ríkt af almannafé og réðist m.a. í byggingu hótels og líklegt er, þó við vitum það ekki með vissu, að veitingar til veisluhaldsins hafi fengist á góðum kjörum.

Þetta var áður fyrr en við erum stödd í núinu og í núinu er málum öðruvísi komið fyrir og það varð til þess að búnaðarþingsfulltrúar gengu hreint og snöfurmannlega til verks, en hvað þeir gerðu fyrir utan það að kjósa fulltrúa sumra búgreina í stjórn Bændasamtakanna liggur ekki fyrir þegar þetta er párað á blað.

En í dag er meiri mjólk í kúnni ef svo má segja, því í morgun rákum við augun í það að Ísland er orðið þátttakandi í styrjöldinni sem geisar milli Rússa og Úkraína. Hvernig má það vera mun einhver spyrja og svarið er ekki að íslenskur her hafi verið sendur til að berjast í Úkraínu, heldur er það þannig að Ísland, eða öllu heldur íslenska ríkisstjórnin, hefur komið sér upp flugvélakosti sem tekinn er á leigu til að flytja hergögn til hins stríðshrjáða lands og um það mátti m.a. lesa bæði í Kjarnanum og Morgunblaðinu og kannski víðar.

Í gærkvöldi sáum við í sjónvarpinu sýningu sem var haldin í Úkraínu á líkum fólks sem sagt var að hefði verið drepið af rússneskum hermönnum. Beinar sannanir liggja ekki fyrir og Rússar neita staðfastlega að sjálfsögðu, að þeirra menn hafi framið þessi glæpaverk. Hver gerði hvað og hvenær er ekki gott að segja en undirrituðum sýndist sem hann sæi ummerki þess að eitt líkið hefði veri flutt þangað sem það lá til sýningarinnar, sýningar sem var í boði Úkraínumanna.

Aðra sýningu var undirritaður svo óheppinn að sjá í morgun. Sú var í boði Rússa og sýndi úkraínska hermenn(?) skjóta í höfuðið á rússneskum hermönnum sem lágu í götunni bundnir á höndum og fótum og með hauspoka á höfðinu. Sá sem næstur var á myndinni hætti að hreyfast eftir þrjú skot og þar með var þeim viðbjóði lokið, þ.e.a.s. áhorfandinn slökkti á sýningunni minnugur þess að um raunveruleika var að ræða en ekki leikna kvikmynd.

Við eigum vonandi öll þá ósk heitasta að styrjaldarátökunum linni; að friðarins menn stígi inn á sviðið og beri klæði á vopnin og fái stríðendur til að tala saman eins og siðað fólk.

Það sem gerðist á dögum heimstyrjaldanna I og II má aldrei gerast aftur og það sem gerst hefur aftur og aftur síðan þá, má heldur ekki endurtaka sig.

Það er að gerast núna í Úkraínu og það er löngu komið nóg og það sakar ekki að biðja fyrir friði.