Hinn málglaði Macron

 Það hefur verið í fréttum, að forseti Frakklands útilokaði ekki að senda 

franska hermenn til Úkraínu.

Umfjöllun um málið finnst á ýmsum miðlum svo sem The Guardian, Russya today og Morgunblaðinu.

Sjálfsagt mun umfjöllun finnast víðar og fram kemur að ,,sjálfboðaliðar" af ýmsu þjóðerni eru þegar til staðar í Úkraínu.

Sé það rétt eftir haft, að forseti Frakklands hafi haft orð á því að senda franska hermenn á ófriðarsvæðið, þá eru það nokkuð mikil tíðindi og aðgerð sem gæti haft alvarlegar afleiðingar.

Frakkar hafa um aldir látið sig dreyma um, að leggja Rússland undir sig, ýmist í heild sinni, en líka að hluta og sjálfsagt er það glámskyggni að reikna með, að þeir draumar séu úr sögunni.

Flestir munu kannast við innrás Napóleons inn í Rússland, sem endaði þannig að herjum hans tókst að komast til Moskvu og brenna hana nánast til grunna, en fundu þar lítið af fólki.

Að því loknu hundskuðust hann og liðsaflinn, heim á leið og komust til síns heima, það er að segja sumir, og óhætt er að segja að það voru ekki nema leifar af her sem komst að lokum til heim til sín.

Þannig hefur þetta gengið, að reynt hefur verið en ekki tekist, að sigrast á víðáttunni austur þar, af alls konar lýð og skemmst er að minnast innrásar Hitlershersins á síðustu öld.

Í þeim her var alls kyns mannskapur, frá ýmsum evrópskum löndum og þar á meðal Úkraínu.

Nú langar hinn makalausa Macron til að feta í fótspor forveranna, en hætt er við að endirinn yrði líkur fyrri slíkum leiðöngrum.

Rússland er eitt af kjarnorkuveldunum og gera má ráð fyrir að það myndi svara fyrir sig með hverju sem þyrfti, ef að því yrði sótt, af Atlantshafsbandalaginu (NATO) og að heimsbyggðin gæti orðið lengi að ná sér eftir hildarleik af því tagi.

Við skulum því vona að Macron og aðrir vestrænir leiðtogar nái áttum áður en þeir steypa tortímingarstyrjöld yfir heimsbyggðina.

Það er alls ekki víst að þeir sem hæst gaspra nú um stundir og hyggja á mikil stórræði, ríði feitasta hestinum heim frá slíkri viðureign.

Það er að segja, ef það þá fyndist handa þeim hross til að níðast á.

Lifum í nútíð, ekki fortíð

 Hjá Bændasamtökunum er ýmislegt að gerast eins og svo oft áður og félagar í samtökunum þurfa að kjósa sér formann.

Sitjandi formaður gefur kost á sér til endurkjörs, hefur verið farsæll í starfi og náð að sameina samtök bænda.

Bændur í landinu eru alla vega, þeir fást við margvíslegan búskap, en það er kjötframleiðslan sem tekur mest pláss í umræðunni og um hana er þarft að ræða.

Kjötframleiðslugreinarnar eru nokkrar: S.s. alifuglarækt - til framleiðslu á kjöti og eggjum -, svínarækt, nautgriparækt - til mjólkur og kjötframleiðslu, þá má nefna geitfjárrækt og sauðfjár, auk þess sem talsvert fellur til af hrossakjöti, þó þau séu nú orðið ekki beinlínis ræktuð í þeim tilgangi svo teljandi sé.

Bændasamtökin hafa breyst og ætli ekki megi segja að svo sé nú komið, að flestir bændur finni sig í samtökunum, hvaða búgrein sem þeir annars stunda.

Við erum enn nokkur á fótum, sem munum hvernig samtökin voru, þ.e. þegar þau voru bundin við hefðina sem var, þegar landbúnaðurinn var sauðkindur, kýr og hestar og þá í þeirri röð.

Undirritaður tók, svo dæmi sé tekið, þátt í því að sigla með heilu skipsfarmana af nýslátruðu lambakjöti í heilum skrokkum, til útlanda í sláturtíðinni. Kjöt sem selt var þangað svo nýslátrað og ferskt, að það var ekki einu sinni komið almennilegt frost í það! Frystikerfi skipsins þurfti að keyra á fullum afköstum allan lestunartímann og á siglingunni yfir hafið, til að ná upp frosti í vörunni, til að við henni yrði tekið í erlendri höfn.

Allt er þetta liðin tíð sem betur fer, þó finna megi sögur af frystigámum með lambakjöri, sem flækst hafa landa á milli, þar til þeir döguðu að lokum uppi, t.d. í Færeyjum; voru þá búnir að flækjast allt til sólarlanda og enginn vissi til hvers!

Það voru stigin gæfuskref þegar Bændasamtökin breyttust í nútímahorf; breyttust frá því að vera fyrst og fremst samtök sauðfjárbænda og yfir í það að vera samtök allra bænda.

Vissulega var fyrirferð sauðfjárræktarinnar mikil á fyrri tímum þegar kindakjöt var KJÖTIÐ og kom þar á móti fiskinum sem var ÝSAN, hin eina og sanna.

En nú eru breyttir tímar og við lifum í nútíðinni.

Meira er nú neytt í landinu af kjúklingakjöti en kindakjöti og það svo miklu munar, ef hlutfallið bein á móti kjöti, væri tekið með og því er það, að samkvæmt hinu forna viðmiði, ætti formaður Bændasamtakanna að koma úr röðum kjúklingabænda!

Svo er ekki og það er ágætt, hefur gefist vel og núverandi formaður hefur haft gott vald á hlutverki sínu.

Þó er komið á móti honum framboð!

Sauðfjárbændur harma sinn hlut og sakna fyrri tíðar sem rekja þarf nokkur ár aftur, eða aftur til þess sem var, áður en núverandi formaður kom til sögunnar, en hann hefur leitast við að gera öllum búgreinum jafnt undir höfði, ef svo má segja.

En af hverju harma sauðfjárbændur sinn hlut? Er það vegna þess að ekki hafi verið haldið vel á því sem að þeim snýr? Svarið er nei.

Núverandi formaður kemur úr röðum garðyrkjubænda og það hefur gefist vel og ekki annað að sjá en hann hugi að hag bændastéttarinnar sem heildar, og hvers vegna ætli það sé?

Algengasta meðlæti sem notað er með kjöti, er einhver afurð garðyrkjunnar.

Það eru afurðir garðyrkjunnar sem sameina okkur í kjötátinu!

Það skyldi nú ekki vera að þar sé fundin ástæðan fyrir því að núverandi formaður sameinar en sundrar ekki, að hann sjái vítt yfir og vilji hag allra jafnt?

Hugsi ekki um sérhagsmuni, heldur heildarhagsmuni.

Geti menn ekki fundið sér farveg og verið sáttir við sinn hlut undir slíkum kringumstæðum, ættu þeir að kanna hvort ekki sé rétt að stofna sérstök samtök um að koma sínum málum á framfæri.

Þess þarf reyndar ekki, þegar betur er að gáð, því slík samtök sauðfjárbænda eru þegar til staðar og eru innan heildarsamtaka bænda!

Gallinn er bara sá, að hér hefur verið dottið niður í gamalt uppþornað hjólfar, eftir þau sem ekki töldu menn og konur til bændastéttarinnar, nema þeir byggju með sauðkindur.

Við getum horft til fortíðarinnar og lært af henni, en ekki lifað í henni!