Keldnahverfið

 Keldnalandið verðlaunatillaga.

Spennandi hugmyndir eru komnar í dagsljósið varðandi Keldnalandið.

,,Keldnaland verður borgarhluti með alla kosti þéttrar og lifandi borgarbyggðar fyrir íbúa og gesti, samkvæmt vinningstillögu alþjóðlegrar samkeppni um þróun landsins, sem Reykjavíkurborg og Betri samgöngur stóðu fyrir. Verðlaunaafhending fór fram í Ráðhúsi Reykjavíkur í dag.

Að baki vinningstillögunni er sænska arkitektastofan FOJAB og var verkfræðistofan Ramboll í ráðgjafahlutverki. Í tillögunni er lögð áhersla á að einfalt sé fyrir íbúa að lifa sjálfbæru og heilbrigðu hversdagslífi vegna nálægðar við náttúruna, með grænum svæðum, hverfisgörðum og torgum."...

,,Mikilvægt er að hafa í huga að þróunarvinna og skipulagsgerð er á frumstigi þó samkeppni sé lokið og að nú liggi fyrir góð forsögn fyrir áframhaldandi vinnu. Nálgunin í tillögunum og myndefni í þeim þarfnast töluverðrar úrvinnslu og mun breytast í áframhaldandi skipulagningu og hönnun, áður en skipulagsáætlanir verða staðfestar og framkvæmdir geta hafist. Skipulagningu og uppbyggingu verður skipt í minni áfanga og ljóst að svo stór og fjölmenn byggð rísi ekki á skömmum tíma."

Siglt undir fölsku flaggi

 Það hefur verið haft fyrir satt, að gott sé að eiga góða að þegar á þarf að halda.

Í The Guardian er saga af því og í ljós kemur að hið gamla spakmæli ,,að peningar séu afl þeirra hluta sem gera þarf", er í fullu gildi.

Það er kunnara en frá þarf að segja, að viðskiptabann er við Rússland vegna stríðsins í Úkraínu frá mörgum ,,góðum" löndum en samt ekki öllum og það er vel hægt að komast framhjá því banni, ef vilji stendur til.

Við höfum heyrt af að Rússar kaupi það sem þeir þurfa, frá löndum sem ekki eru í hópi ,,hinna heilögu" ef svo má segja, löndum eins og Íran og fleiri, en það sem hér er til umræðu eru drónakaup Rússa frá Íran og við skoðun kemur í ljós, að ýmislegt getur leynst í hinni heilögu viðskiptakú.

Drónar eru búnir til úr ýmsum einingum eins og nærri má geta og þar á meðal ýmsum hálfleiðurum og ótal fleiru, auk þess sem þeir eru þeirrar náttúru, að þeim er nákvæmlega sama um hvort þeir eru skotnir niður eða ekki, eða við gerum a.m.k. ráð fyrir því.

Þeir eru s.s. steindauðir, þó þeir séu bráðlifandi þannig séð; fjarstýrð og forrituð tækniundur og framleiddir til að valda gagnaðila í styrjöld skaða, án þess að hætta þurfi mannslífum árásaraðilans til að gera árásina.

Nú liggur það fyrir, samkvæmt því sem segir í The Guardian, að írönsku drónarnir eru stútfullir af íhlutum sem framleiddir eru í vestrinu, þ.e. löndunum sem telja sér skylt að standa með Úkraínu í yfirstandandi átökum.

Gera það svo staðfastlega að heiðraðir eru gamlir nasískir stríðsglæpamenn úr seinni heimsstyrjöldinni í þeirri, trú að þeir séu nú góðir samt, fyrst þeir hafi vilja berja á Rússum!

Allt er það nú annað mál og í besta lagi pínlegt og bera helst vitni um að sögufræðsla viðkomandi Kanadamanns hefur verið eitthvað brotakennd.

Peningar eru eins og við vitum, afl þeirra hluta sem gera skal og nú er sem  sagt komið í ljós að í NATO og ESB löndum er búið til, það sem þarf í drónana, sem koma fá Íran og fara til Úkraínu, en með viðkomu í Rússlandi.

Þetta er gert í krafti þess að allir þurfi nú að fá sitt, framleiðendur íhlutanna, Íranir, Rússar og Úkraínar, en við gerum ráð fyrir að sá síðasttaldi, þ.e. landið sem engt hefur til ófriðar árum saman á Donbas svæðinu, hafi alls ekki óskað eftir sendingunni!

Hvað sem því líður, þá halda ekki girðingarnar sem áttu að tryggja að íhlutir fengjust ekki í óvættina.

Hver gerði Ursulu grikkinn o.fl.

 Synd væri að segja, að ekki sé af nægu að taka í fréttum þessa dagana.

Í DW.COM er enn einu sinni farið yfir sprenginguna á NORD STREEAM 1&2 lögninni, en eins og flestir muna var hún eyðilögð í sprengingu sem varð skammt frá Borgundarhólmi.

Evrópubúar kunna gerendum litlar þakkir og grunurinn beinist að Úkraínum og þó jafnvel enn frekar Bandaríkjamönnum og Ursula von der Leyen kann þeim sem að verknaðinum stóðu engar þakkir. 

Rifjuð er upp yfirlýsing Bidens, þar em hann sagði við fjölmiðla í heimsókn til Olaf Scholz í byrjun febrúar 2022:

,,"Ef Rússar ráðast inn ... þá verður Nord Stream 2 ekki til lengur. Við munum binda enda á það.""

Nokkrum dögum eftir að Rússar hófu ,,hina sérstöku hernaðaraðgerð" sína sagði Antony Blinken, utanríkisráðherra Bandaríkjanna, að Nord Stream sprengingarnar fælu í sér ,,"stórkostlegt tækifæri til að afnema í eitt skipti fyrir öll hversu háð Evrópa væri rússneskri orku"".

Hver sem sannleikurinn er í þessu er ekki gott að segja en hitt er víst að sagan af Úkraínum siglandi á lítilli fleytu til að kafa með sprengiefni niður að lögnunum og fara síðan til síns heima í skjóli myrkurs er bæði ævintýralegri og skemmtilegri, ef nota má það orð yfir andstyggðar verknað af þessu tagi; verknað sem beinist að því að gera helstu stuðningsaðilum Úkraínu lífið leitt og valda ,,vinum" og ,,stuðningsaðilum" fjárhagslegum skaða bæði í bráð og lengd.

Fleira er í fréttum og það er meira blóð í kúnni, því kanadískur þingforseti fann hjá sér þörf til að hylla háaldraðan Úkraína sem barist hafði með þýskum nazistum í seinni heimsstyrjöldinni. Hinn kanadíski var svo fastur í úkrínuritúalinu að hann hélt að um væri að ræða afreksmann sem hefði verið að berjast gegn Rússum í heimstyrjöldinni. Berjast fyrir Úkraínu vel að merkja!

Líklega hefur maðurinn mætt illa í mannkynssögutímana á sínum yngri árum og þaðan af síður lesið bókina ,,Ég lifi" um sögu mannsins sem lifði af kynnin við þýska og úkraínska nazista, barðist síðan með Rauða hernum þar til hann fór að sinna sínum málum! Martin gerðist bandarískur ríkisborgari og komst vel áfram og sýndi mikinn dugnað og þrautseigju í sínu lífi; bar Rauða hernum góða sögu, en því miður lék gæfan ekki við þann ágæta mann.

Sá kanadíski er búinn að sjá að sér og biðjast afsökunar á flumbruganginum og segir ekki meira af honum.

Zelenski vil meira og fær aldrei nóg og um það má lesa í New York Times. Það er dýrt að standa í  styrjaldarrekstri og svo er að skilja sem sumum a.m.k. sé farið að þykja nóg um fjárausturinn í það sem menn kalla hiklaust orðið staðgengilsstríð og þá er væntanlega átt við að Bandaríkin og aðrar NATO þjóðir séu með óbeinum hætti í stríði við Rússa.

Það er dýrt að standa í styrjaldarrekstri og sé það gert með einhverskonar ,,verktaka", er örugglega betra að sá ráði við verkefnið. Það er ekki að sjá sem svo sé, en Zelensky telur að allt muni þetta koma, bara ef hann fær meira af peningum, drápstólum og eyðingarvopnum.

Hvernig brugðist verður við þeim óskum mun upplýsast innan skamms og ekki vafi að okkur verða fluttar af því fréttir.

Vinir kíta, annar við hærra en hinn lægra

 Þeir eru ekki alveg sammála félagarnir Biden og Zelensky.

Sá fyrri vill til suðurs og dreymir um Krím líkt og sögulegir fyrirrennarar hans, en sá síðarnefndi á sér draum í austri.

Draumurinn er martröð og hið fyrrnefnda óráð og ekki gott að segja hvort er verra, en við lesum um ruglið á nytimes.com og sjáum að draumurinn snýst um martröð.

Á mynd sem fylgir með sjáum við að vanda skemmtikraftinn sem eitt sinn var, þungbúinn í ,,góðra vina hópi" og af svipi þeirra sem við borðið sitja má ráða að hugsað er stíft, fast og mikið, eða a.m.k. reynt.

Bakmut er það heillin og svo þurfum við rakettur sem duga, ná lengra og fljúga hærra, því það er það sem viljinn stendur til: að fljúga hærra!

Svo er það nú þannig Biden minn góður að við teljum þig ráða yfir því afli sem dugir, það er að segja peningum til að gera það sem gera þarf og þar með þetta allt saman.

Og strákarnir í drullunni þurfa ekki frí, enda hver fer í frí um miðjan vetur?

Við kunnum þetta, gerum þetta og getum það, er kjörorðið og rakettan sem fór á markaðstorgið um daginn, var bara óþekktarangi sem ekki vildi tilheyra hópnum.

Og ef þú verður ekki þægur og góður Biden minn, þá snúum við okkur bara eitthvað annað, eins og til dæmis til konunnar sem rak sendiherrann til síns heima og fékk í staðinn hlandmyguna góðu, sem kann að garga svo fallega.

Svo er það nú þannig Biden minn, að það er hlaupin einhver kergja í andstæðinga þína heima fyrir, þannig að best er að gera það sem við viljum gera strax.

Því það er aldrei að vita hvernig fer, ef Trump fer að heimsækja Putin.

Og strax er ekki teygjanlegt hugtak eins og við vitum báðir.

Er það ekki annars?

Umhverfisvæn skip í Reykjavík?

 Morgunblaðið rifjar upp liðna daga þegar Gullfoss og Drottningin önnuðust siglingar með fólk og varning heiman og heim.

Á þeim árum var ekki litið á skip við bryggju sem vandamál, sem tengja yrði við landrafmagn, með kostnaði sem mældur er í milljörðum íslenskra króna - gerum við ráð fyrir, því fátt fæst fyrir minna í nútímanum.

Skipin liggja hér við bryggju í nokkra daga og er þau fara eru þau aftengd og sigla sína leið knúin af hinni voðalegu eldsneytisolíu sem svo illa rennur niður í umhverfisvæningja þjóðarinnar.

Þeir sjá samt örugglega fyrir sér að skipin verði knúin milli landa með ,,hreinu" íslensku rafmagni sem sent verði til þeirra með framlengingarsnúru sem rakni út af ógnarstóru kefli. 

Hinir sem eru jarðbundnari, átta sig á því að ekki er hægt að láta VG drauminn rætast með þessum hætti og benda þeim á að hlaupa út í búð og kaupa kassa af rafhlöðum til að setja um borð og biðja síðan skipstjórann vinsamlegast um að nota orkuna af þeim.

Skipstjórinn og aðrir skipverjar koma til með að horfa furðu lostnir á græningjana, glotta síðan vð tönn, sannfærðir um umhverfisvinirnir þurfi að að kæla á sér höfuðið með tæru íslensku vatni, vitandi að nóg er til af því á eyjunni í norðri.

Sést samt yfir að hreint ekki er víst að vatnið megi hafa til slíkra nota, nema að farið sé með það í umhverfismat, áætlanagerð, skoðun og að síðustu fyrir vangaveltunefnd Alþingis.

 

Kapalvirkið sem búið er að kosta miklu til fyrir VG- væningja og aðra af því tagi liggur síðan ónotað þar til næst.

Sjái menn fyrir sér einhverjar framlengingarsnúrur líkar þeim sem notast er við á jólunum (stundum), þá er ekki svo og líklegast er, að ,,sótspor" við framleiðslu kaplanna verði talsverðan tíma að étast upp.

En væningjarnir fá draum sinn uppfylltan.

Lygin og sannleikurinn

 Í grein sem birtist í New York Times í gær var umtalsverður fróðleikur um það sem getur gerst, í styrjöld eins og þeirri sem nú er á milli Úkraínu og Rússlands.

Þar varð harmleikur á markaði er skotflaug sprakk innan um fjölda fólks, sem var að sinna erindum sínum.

Forseti landsins Zelensky þurfti ekki lengi að hugsa sig um, áður en hann fullyrti að þar hefðu Rússar verið að verki.

Blaðamennirnir komust hins vegar að þeirri niðurstöðu að um slysaskot úkraínska hersins sjálfs, hefði verið að ræða.

Um þetta er fjallað í nokkuð löngu og ítarlegu máli og niðurstaðan er svo sem svo oft þegar styrjaldir geisa, að það er sannleikurinn sem fyrstur verður fyrir barðinu hjá talsmönnum aðila, sem í þessu tilfelli var draumaprins ,,stelpnanna okkar" í pólitíkinni.

Reyndar má sjá þess merki að ekki þarf sérstaka talsmenn til, því fréttamenn eiga oft erfitt með að stilla sig um, að segja fréttirnar þannig að mark sé á takandi; láta sitt eigin viðhorf stundum ríkja yfir málefnalegri umfjöllun.

Hér verður ekki lagst í það að benda á dæmi þessu til sönnunar. Við skulum þess í stað hlusta miðla og lesa fréttir og reyna að kynna okkur það sem fram kemur sem víðast.

Það merkilega er að oftar en ekki eru það bandarískir miðlar sem birta marktækar og vandaðar fréttir og umfjallanir um það sem er að gerast í Úkraínu.

Hér er nefndur einn miðill, en bæta má við t.d. WSJ.COM og fleiri mætti til telja.

Það er dálítið hlálegt að hinn bannaði (í Facebook) rússneski miðill RT.COM er stundum á sömu slóðum í sínum fréttaflutningi af þessum atburðum, en ekki gagnrýninn á eigin stjórnvöld.

Sá er reyndar munur á, að Bandaríkin eru í óbeinu stríði - því sem sumir kalla staðgengilsstríði - við Rússa, en þeir eru hins vegar í beinni styrjöld við Úkraínu sem studd er af fjölda annarra ríkja eins og við vitum.

Það sem hér hefur verið ritað er engin fullkomin úttekt á þessum málum, aðeins frásögn af því sem ritari hefur séð og heyrt í fyrrgreindum miðlum að undanförnu.

Gasþörfin og lausnirnar

 Margar þjóðir eru öðrum háðar með orku og svo dæmi sé tekið, þá herti að í Evrópu þegar gasleiðslurnar við Borgundarhólm voru sprengdar í sundur.

Reyndar voru búin að vera vandræði áður með þau viðskipti, því seljendurnir Rússar, vildu fá greitt fyrir gasið en kaupendurnir voru ekki fyllilega sáttir við það sjónarmið.

Í þessari grein WSJ er sagt frá því hvernig menn leita annarra leiða í þessu efni, þegar þær gömlu lokast.

Hvort gæfa, sátt og samlyndi mun fylgja þeim viðskiptum mun tíminn leiða í ljós, fyrir nú utan, að það tekur tíma, að byggja upp til að hjólin fari að snúast. Auk þess sem stöðugleikanum er ekki alltaf fyrir að fara hjá hinum væntanlegu viðskiptavinum og jafnvel fjandvinum.

Menn hafa reynt að bjarga málunum m.a. með flutningi á fljótandi gasi sjóleiðina frá Bandaríkjunum, sem augljóslega er ekki góður kostur borið saman við að gasið streymi eftir leiðslum.

Reyndar voru erfiðleikar með gasflutningana frá Rússlandi áður en til stríðsins kom og frá því var sagt í fréttum á sinum tíma. 

Það hefur ekki verið haft í og hámælum að undanförnu, en vesenið var það, að Úkraínar tóku sinn toll af gasinu sem um leiðslurnar fór, með því að tappa af lögnunum eftir þörfum og án þess að greiða fyrir.

Gasframleiðslulöndin sem nefnd eru í gein WSJ eru nokkuð mörg eða allt frá Alsír til Kongó og austur um Aserbatsjan og er þá ekki allt upp talið.

Indland og Kína munu hinsvegar sækja sitt gas til Rússlands hér eftir sem hingað til, enda er verið að leggja leiðslu til Kína samkvæmt því sem frétts hefur.

Hvort sama er gildir um Indland man bloggari ekki eftir en vel getur verið að svo sé.

Eftir stendur að leiðir munu hér eftir sem hingað til finnast til að bjarga því sem bjarga þarf og engin ástæða til að örvænta þó misvitrir stjórnmálamenn hrökkvi út af sporinu.

Það má alltaf finna annað skip og annað föruneyti, eins og þar stendur.

Hvort það verður gæfulegra en það sem áður var, er engin leið að fullyrða um, það verður reynslan og tíminn að leiða í ljós.

Myndirnar eru skjáskot úr WSJ. 

Forðum fénaði af vegunum!

 Í Bændablaðinu sem kom út þann 7. september sl. er fjallað nokkuð um girðingar með vegum og 

hvað gert er til að halda sauðfé frá vegstæðum.

Margir hafa vitað að girt er með vegunum og að, að því loknu sé ætlast til þess að bændur haldi girðingunum við.

Þá hafa margir eflaust veitt því eftirtekt að girðingum með þjóðvegum er misjafnlega vel við haldið.

Í blaðinu, sem hér er vitnað til kemur fram, að Vegagerðin leggur í talsverðan kostnað hvað þetta varðar, þegar vegir eru lagðir, en að síðan sé ætlast til að þess ,,hver gæti síns fjár“, þ.e. bændur, og haldi girðingunum við.

Fram kemur í frásögn blaðsins að afar misjafnt er hvernig menn sinna viðhaldi girðinganna.

Sumir gera það vel, á meðan aðrir láta sig litlu varða hvort girðingarnar eru í lagi.

Þá kemur einnig fram að Vegagerðin heldur úti smölum, sem hafa það hlutverk að fara um vegi til að smala vegarollum og lömbum þeirra á brott fá vegunum og að það sé gert til að forða fénaði, bifreiðum og fólki frá skaða.

Þetta er krefjandi vinna, svo sem geta má nærri, því kindurnar sem reknar eru að morgni, eru oftar en ekki komnar á vegstæðið aftur að kvöldi.

Sagt er að í sauðkindinni búi þrái og það þekkja þeir sem reynt hafa að er rétt en vitanlega gerir skynlaus skepnan sér ekki grein fyrir hættunni sem af umferðinni stafar.

En að halda því fram, eins og stundum heyrist, að ekkert sé gert til að halda kindunum frá vegunum er samkvæmt þessu fjarri lagi.

Bændablaðið upplýsir þetta all vel og fram kemur, að það eru bændurnir sem ekki gæta síns fjár eins og þar stendur, og þó hér verði því ekki haldið fram að það sé vegna þess að treyst sé á að tryggingar bifreiða bæti tjónið, þá er sú sögn lífseig og styrkist frekar en hitt við lestur frásagnanna í blaðinu!

Undirritaður er hættur öllu búfjárhaldi, hvort sem er kinda, kúa eða hrossa, en langar samt að heita á bændur að gera sem þeir geta til að forða skepnum sínum frá skaða á vegum landsins.

Gleymum því ekki, að slys geta líka orðið á fólki þegar ekið er á skepnur, fyrir utan það dýrin slasast og jafnvel drepast og bílar skemmast.

Eitt sinn lenti undirritaður í því að taka á móti manni sem varð fyrir því í þokusudda, að aka á hrossastóð sem var á þjóðvegi sem hann átti leið um. 

Maðurinn varð að skilja bíl sinn eftir og ganga af stað með börn sín, annað leiddi hann en hélt á hinu. 

Honum var illilega brugðið sem von var og þó betur hafi farið en hefði getað orðið í þessu tilfelli, þá var það meira fyrir tilviljun og heppni en nokkuð annað. 

Getum við ekki verið samtaka um það, ábúendur jarða og eigendur grasbíta, að gera sem hægt er til að forða slysum?

Menntun sjómanna er hornreka

 Menntun sjómanna er orðin hornreka í samfélagi eyríkisins.

Framsóknarflokknum (og reyndar Vinstri grænum líka) er sagt til syndanna í þessum aðsenda pistli í Heimildinni.

Höfundur er ósáttur við, að til standi að sameina VMA og MA á Akureyri og finnst sem Framsókn hafi brugðist.

Ekki er minnst í greininni á, að verið er að leggja af veru Vélskóla Íslands og Stýrimannaskólans í Sjómannaskólanum og að í þeirra stað á að koma þar fyrir dómstól.

Sýn ríkisstjórnarinnar á gildi atvinnuvega eyþjóðarinnar í N-Atlantshafi birtist í þessum flutningum.

Glæsilegt hús sem fyrri kynslóðir byggðu af stórhug í fátækt sinni og ætluðu til menntunar þeirra sem sækja verðmætin sem þjóðin lifir á, í hafið og síðan á erlenda markaði eru óþarft til slíkar nota.

Það skal hýsa dómstól.

Segja má þeim það til hróss, að valið á húsinu til þessara nota er ekki með öllu fráleitt.

Því hægt er að koma fyrir óhemju miklum stöflum af pappírum í húsinu og eins og við vitum snýst nútímalíf um það framar öðru, að búa til mikilfenglega pappírsstafla.

Ekki má heldur gleyma því, að engin þörf er fyrir íslenska sjómenn, því hagkvæmast af öllu hagkvæmu, er að bjóða sjómennskuna út á heimsmarkaði og losa þar með þjóðina við þann klafa sem menntun sjómanna er.

Áferð, halli og spádómar

 

Við flettum Morgunblaðinu þennan morgun, líkt og svo oft áður og það væri synd að segja að ekki hafi blaðið frá einhverju að segja.

Fyrst er þar að taka að falleg ljósmynd er af því þegar alþingismenn rölta til kirkju með forsetann og biskupinn í fararbroddi og ekki nóg með það, því ekki verður betur séð, en forsætisráðherrann og matvælaráðherrann gangi í takt!

Fjármálaráðherrann hefur lagt fram fjárlagafrumvarp og boðar hallarekstur og ekki verður betur séð en ráðherrann halli dálítið sjálfur, sem vonlegt er, því gert er ráð fyrir 46 milljarða halla. 

Skýringarmynd er í blaðinu með myndum, ritum, teikningum, krumsprangi og stimpli, þannig að allt er þetta sæmilega skothelt og ,,áferðarfallegt“ eins og við sjáum á öðrum stað.

Það ,,reynir á sáttfýsi stjórnarliða á nýhöfnu þingi“ segir á einum stað í blaðinu og líklega er það vegna þess að ,,boðað er aukið aðhald í rekstri ríkisins“, en aðhaldið er ekki nóg og því er spáð í framtíðina með því að rýna í nýfundna hauskúpu, sem við reiknum með að sé fundin í ráðherrabústaðnum.

Sáttfýsi eiga stjórnarliðar næga, svo sem sést hefur og t.d. hefur ráðherra matvælanna mátt ganga fram sem hann, þ.e.a.s. hún, hefur viljað og samið reglugerðir í erg og gríð og sér ekki fyrir endann á.

 Vonandi tekst þeim að finna sannleika og sáttfýsi í hinum nýfundnu beinum.

Venjulegir Jónar og Gunnur vita það eitt að betra er að eiga fyrir salti í grautinn en að eiga það ekki og vegna þeirra ísköldu sanninda á það ágæta fólk stundum ekki gott með að átta sig á hvert forustulið þjóðarinnar er að fara í allri sinni samanþjöppuðu og fjölflokkuðu góðmennsku.

Góðmennskan birtist þessa dagana t.d. í samþjöppun skóla en útþenslu ýmissa annara hluta sem minni þörf er fyrir.

En allt er þetta bara ágætt og við bíðum spennt eftir framhaldinu í von um að sáttfýsin fari ekki út í öfgar og þó:

Kannski er bara best að flokkarnir þrír sameinist og rífist þar með á bakvið lokaðar dyr okkur hinum til bóta, því það er alltaf sárt að sjá góða vini rífast.

Flakkað um fréttir

 Það kennir margra grasa sé kíkt á fréttir liðinna daga.

Ekið var á kúahóp og nokkrar kýr drápust, vísindamenn hlutu styrki. Óli Björn hættir óvænt, aðsend grein birtist um jafnrétti og lýðræði, ekki er vitað um áform Títans(?), það lítur vel út með kornrækt á Suðurlandi og Evrópumót iðngreina fór fram í Póllandi svo nokkur dæmi séu tekin.

Hver stóra fréttin er, er ekki gott að segja, en sú jákvæða er, að kornræktin skuli vera að blessast og þá er það líka jákvætt að iðngreinar séu virtar svo sem vert er og haldið um þær mót.

Að ekið sé bifreið á hóp dýra, hver sem þau eru, er sorglegt, bæði vegna gripanna sem fyrir slysinu verða, en einnig vegna ökumannsins sem fyrir því varð að valda slíku slysi.

Og að haldið sé mót iðngreina er ánægjulegt og vel við hæfi að það sé gert í Póllandi, þar sem iðnaður hefur um langan tíma verið í hávegum hafður.

Um Títan vitum við lítið sem ekki neitt og víst væri gott að vita meira um það sem fleira, en einhvertíma var því haldið fram að það sem maður vissi ekki, skaðaði mann ekki!

Hvort það er alls kostar rétt er vissulega hægt að deila um, en stóra fréttin er að Óli Björn skuli vera að hætta og það óvænt. 

Menntastofnanir á hrakhólum

 Skólahrakningar.

Það er hart sótt að framhaldsskólastiginu þessa dagana og einkum virðist það vera vera starfsnámið sem sótt er að, af hálfu ríkisins.

Svo dæmi sé tekið, mun vera búið að tvístra Vélskóla Íslands þannig að hluti námsins er í Hafnarfirði, en hinn hlutinn er enn í Sjómannaskólanum í Reykjavík.

Því hefur verið hvíslað, að ástæðan sé að pólitísk gæludýr eigi sér þá ósk heitasta, að komast yfir hina glæsilegu byggingu við Háteigsveg.

Byggingu sem hýsir Stýrimannaskólann og Vélskólann (að hluta) og að draumurinn sé að taka hana undir hótelhald.

 Hvort það er rétt mun tíminn leiða í ljós.

Nemendur eyða nú fé og dýrmætum tíma í ferðalög milli Reykjavíkur og Hafnarfjarðar.

Minningin um hugmyndir um að koma Vélskólanum fyrir í gömlu verslunarhúsnæði austur á Höfða, gott ef ekki fyrrverandi bílasölu, lifir enn í huga þeirra sem kynntu sér hana.

Allt átti það að vera á einni hæð og skólastofunum stóð til að raða umhverfis vélasalinn, sem vera átti í miðjunni.

 Hvernig það samræmdist óskum um góða hljóðvist í bóknámsstofum, er ekki ljóst.

Trúlega voru hugmyndirnar ekki betur lukkaðar en svo, að málið sé að mestu gleymt.

Lausnin mun nú vera fundin suður í Hafnarfirði.

Nemendum utan af landi verður trúlega fundin gisting í Mosfellsbæ eða Seltjarnarnesi í hagræðingarskyni.

Sameining menntastofnana

 

Sameining framhaldsskóla

Það er ekki ofsagt að tillaga ráðherra menntamála, um sameiningu Menntaskólans á Akureyri og Verkmenntaskólans á sama stað hafi vakið viðbrögð.

Undirritaður hefur leyft sér að grínast með málið, sem er ekki rétt að gera sé það skoðað svo sem vert er.

Meiningin með hugmyndunum er örugglega góð, en hvort þær eru framkvæmanlegar á eftir að koma í ljós.

Í Morgunblaðinu birtist í dag (8.9.2023) aðsend grein eftir Þorstein Gunnarsson sem er fyrrv. rektor Há­skól­ans á Ak­ur­eyri og tek­ur þátt í að leiða stýri­hóp mennta- og barna­málaráðherra um efl­ingu fram­halds­skól­ans.

Greinin er málefnaleg og skýrir nokkuð vel það sem um er að ræða og þar segir m.a.:
,,[John] Dewey benti á fyr­ir meira en einni öld síðan er aðgrein­ing eða tví­hyggja milli bók­náms og verk­náms úr­elt. Í nú­tíma sam­fé­lagi eig­um við að draga úr þess­ari til­gangs­litlu flokk­un í bók­nám og verk­nám. Í framtíðinni ætti svo til hver fram­halds­skóli hér á landi að geta boðið fram margs kon­ar sam­sett nám, t.d. bók­nám, iðn- og starfs­nám og list­nám, svo nokkr­ar teg­und­ir náms séu nefnd­ar, sem býr ungt fólk sem best und­ir framtíðina. Hér er þó ekki um al­gild mark­mið að ræða og taka þarf til­lit til styrk­leika hvers fram­halds­skóla, sögu, hefða, staðsetn­ing­ar og hag­kvæmni í rekstri.“

Vel getur verið að það aðgreining náms líkt og verið hefur sé ekki með öllu rétt og verður undirrituðum hugsað til þess, er hann stundaði sitt nám til starfsréttinda. Þá sem stundum áður urðu ýmsar breytingar  á námi til starfsréttinda til vélstjórnar.

Reglan hafði verið að fyrst tóku menn ,,sveinspróf“ eftir nám í iðnskóla og starfsþjálfun hjá meistara. Síðan breyttist það og gefinn var kostur á að fara þá leið að fara í svokallað námsskeið og síðan þrjá bekki í Vélskóla Íslands, en full starfsréttindi fengust að loknu sveinsprófi í járniðnaðargrein og starfsþjálfun á vettvangi.

Síðan var þessu breytt í ,,áfangakerfi“, sem lauk með fullum réttindum, að lokinni þjálfun í starfi um tiltekinn tíma.

Í grófum dráttum var þetta svona, en vel getur verið að eitthvað hafi gleymst í þessu þróunarferli.

Sveinsprófinu lauk undirritaður að lokum í Fjölbrautaskólanum í Breiðholti með ,,fullum“ réttindum, enda stafsþjálfuninni þá löngu lokið á starfsvettvangi.

Þessar hugleiðingar eru hér settar niður eftir lestur greinar Þorsteins sem eru allrar virðingar verðar, að mati ritara.

Menntamálin þurfa að vera í sífelldri þróun og hvers vegna eru MA og VMA ekki sama stofnunin sem gefur nemendum kost á námi sem greinist í ýmsar áttir að lokum?

Tenglar á greinar um þessi mál sem lesnar voru og kveiktu hugleiðingar: Menntun í framhaldsskóla, jafnrétti og lýðræði (mbl.is); „Efling“ framhaldsskóla - Vísir (visir.is); Illa í­grunduð á­form Ás­mundar - Vísir (visir.is); Van­hugsuð sam­einingar­á­form - Vísir (visir.is)

Tunnukúr og baklega

                Í nokkra daga hefur mátt fylgjast með fólki stunda stöður og legur.

 Annarsvegar í tveimur hvalveiðiskipum, en baklegan var á malbikaðri götu, þar sem karlmaður átti  notalega stund með sjálfum sér og hugsaði til hvala sem synt höfðu í kringum bát hans er vélin bilaði á siglingu til Íslands frá Færeyjum.

Hvalirnir voru að sögn forvitnir og vildu fylgjast með því sem verið var að bauka í þeim undarlega fiski sem á sjónum flaut.

Sagan segir að konurnar í tunnunni hafi beðið þar í von um að þær myndu sjá aftur hina glæsilegu lögreglupilta sem höfðu heimsótt þær í tunnurnar.

Voru reyndar svo ótilkippilegir að þeir fengust ekki til að stíga skrefið til fulls og fara í tunnurnar til þeirra sem í þeim voru, enda þrengsli nokkur á því sérkennilega heimili.

Liggjandinn fór síðan á liggjandanum, líklega orðinn leiður á legunni sem enginn veitti athygli, nema einhver blaðamaður með myndavél sem átti leið hjá.

Unir nú hver við sitt og hvalveiðibátarnir eru farnir til veiða eftir nýrri reglugerð sem samin var í bráðræðiskasti í bráðræðisráðuneyti sem frægt er orðið af endemum.

Sameining og smalamennska

 Þessa dagana er það sauðkindin sem er tákn sameiningarinnar, að minnsta kosti í hugum sauðfjárbænda. Þeir dvelja senn á fjöllum í góðum félagsskap og 

sameinast um að koma kindum sínum til byggða, en á fjöllum hafa þær dvalið um skeið sér til eflingar og þroska.

Enginn Eyvindur og engin Halla hafa verið þar kindunum til hrellingar og vonandi hefur skepnunum vegnað vel en ekki er víst að gróðrinum þar uppi hafi liðið eins vel, en við vonum það þó og vísum til góðrar tíðar í sumar.

Eitt sinn á unglingsárum - um það leiti sem The Kinks héldu ógleymanlega tónleika í Austurbæjarbíói - fengum tveir vinir og hvorugur í fríi, að fara til haustsmölunar á sunnlenskri heiði og minningin lifir í okkur báðum enn. Rifjuðum það og tónleikana líka upp fyrir nokkrum vikum austur í Svíaríki og höfðum gaman af. Vonandi gengur smalamennskan vel og við óskum þess öll að bæði menn og skepnur komi heil heim.

Sameiningar.

Það eru ekki flokkar sem nú skal sameina, af flokknum sem er að hverfa og ekki sveitarfélög heldur né fyrirtæki, heldur skólar og ef að líkum lætur skal það allt fara á ,,háskólastig", því nú er enginn skóli með skólum nema háskóli sé og er óhætt að segja að minnimáttarkenndin brjótist út með ýmsum hætti.

Ekki er reyndar svo að ætlunin sé að allt nám skuli fara á háskólastig, þó eðlilegt sé að menn haldi það sé litið til þróunar síðustu ára.

Búnaðarskólar eru flestir ef ekki allir komnir á það stig og finnst mörgum það sérkennilegt ef ekki er hægt að stunda landbúnað öðruvísi en vera með slíka pappírsgráðu að baki sér og eftirfarandi fáránleika sá bloggari fyrir sér og skellti inn á samskiptamiðil og sem hér fylgir með lítið eitt lagfærður:

,,Sagan segir að til standi að sameina Kokkaskólann Vélskólanum, enda sé það eðlilegt því í öllum almennilegum eldhúsum sé eldavél og þar sem allir þurfi að borða, verði það Vélskólinn sem verði sleginn af.

Kettir setja stundum upp ,,stýri" og því sé eðlilegt að Stýrimannaskólinn verði sameinaður Landbúnaðarháskólunum, því þar hljóti að vera eitthvað kennt um ketti og stýri."

Framtíðardraumurinn sé síðan sá, að sameina í framhaldinu allt það sem áður var sameinað og jafnvel meira til.

Að þessu mun standa stjórnmálaflokkurinn, sem sameinaður er um það eitt, að hverfa samkvæmt skoðanakönnunum, þ.e.a.s. VG.

Að þessum hálfkæringi rituðum, skal það tekið fram, að alls ekki er víst að það sé nema gott eitt um það að segja að Menntaskólanum og Verkmenntaskólanum á Akureyri sé breytt í fjölbrautaskóla, því líklegt er, að með því mætti spara peninga.

Holur minnisvarði

 Göngin sem gerð voru undir Vaðlaheiði stytta leiðina milli Akureyrar og 

Húsavíkur um 11 mínútur eftir því sem segir í Heimildinni.

,,Vaðla­heið­ar­göng stytta vega­lengd­ina milli Akur­eyrar og Húsa­víkur um 16 kíló­metra. Ef keyrt er á 90 km/klst. með­al­hraða stytta göngin því leið­ina um ell­efu mín­út­ur. Enn er hægt að keyra gömlu leið­ina um Vík­ur­skarð og sleppa þannig við að greiða í göng­in, en vetrarfærð á þeim fjalla­vegi getur verið erf­ið og hann er stundum ófær."

Auðvelt er að benda á önnur jarðgöng sem betur hefðu þjónað tilgangi og getað skilað arði fyrir þjóðina og nærsamfélag sitt.

Vaðlaheiðargöngin voru vinstrigrænt og framsóknar- áhugamál og niðurstaðan er taprekstur líkt og margir óttuðust.

Til samanburðar má geta þess, að stundum er ófært um Hellisheiði og jafnvel Þrengsli líka, en fáum hefur dottið í hug að raunhæft sé að gera göng undir þá heiði.

Undirritaður hefur aðeins einu sinni heyrt talað fyrir því af stjórnmálamanni og sá var úr Framsóknarflokknum og á framboðsfundi, í félagsheimili í sveit og fékk litlar undirtektir.

Göngin undir Vaðlaheiði voru gerð og þjóðin situr uppi með þau og tapreksturinn sem þeim fylgir.

Í grein Heimildarinnr segir m.a: ,,Rekstrartekjur félagsins jukust lítillega milli ára, úr 603 í 641 milljón króna, en fyrir staka ferð fólksbíls í gegnum göngin þarf að greiða 1.650 krónur.

Handbært fé um liðin áramót var einungis 56 milljónir króna. Íslenska ríkið breytti fimm millj­örðum króna af skuldum Vaðla­heið­ar­ganga hf. við rík­is­sjóð í nýtt hluta­fé í fyrra. Við það fór eignarhlutur þess úr 34 í 93 prósent.

Auk þess samdi ríkið við félagið um að lengja í lánum þess til árs­ins 2057 þannig að það greiði um 200 millj­ónir króna á ári af því.[...] Skuld Vaðlaheiðarganga við íslenska ríkið stóð í 14,8 milljörðum króna í lok síðasta árs. Afborgun þess árs af þeim skuldum er áætluð 53 milljónir króna."

Af þessu og fleiru sem kemur fram í greininni má sjá að að hið gamla spakmæli, að í upphafi skuli endinn skoða, er í fullu gildi. 

Eftir situr mannvirki sem þjóðin og þeir sem fara um göngin, þurfa að greiða með almannafé, sem betur mætti nýta til annarra og þarfari hluta.