Ráðuneytisbeiðni, sameiningar og trúverðugleiki

 

Landbúnaðarráðherra fékk blómvönd frá Bændasamtökunum við setningu Búnaðarþings.

Bændasamtökin vilja ekki vera sem aðrir atvinnuvegir undir Atvinnuvega og nýsköpunarráðuneyti. Eins og sjá má í fyrirsögn þessarar fréttar hugsa forystumenn Bændasamtaka Íslands hærra og vilja meira, því ekki ætlum við þeim að þeir telji landbúnað ekki vera atvinnuveg. Vissulega er landbúnaðurinn sérstakur og fjölbreyttur, en að hann teljist ekki vera atvinnuvegur og að forystumenn Bændasamtakanna líti svo á að landbúnaður eigi ekki samleið með öðrum atvinnuvegum í ráðuneyti atvinnuvega er dálítið sérstakt.

Eins og fyrr sagði er landbúnaðurinn sérstakur. Hann er að hluta ríkisrekinn í þeim skilningi að t.d. sauðfjárræktin er í gegnum búvörusamninga o.fl. á framfæri ríkissjóðs og hún væri ekki til í núverandi mynd ef það væri ekki svo. Ýmsar aðrar búgreinar spjara sig þokkalega án stuðnings eða sérstakra samninga við ríkið og það eru ekki nema búgreinin fyrrnefnda, nautgripa og garðyrkja sem í einhverjum mæli njóta stuðnings frá ríkinu. Þó allt sé það hverfandi í samanburði við þá fyrstnefndu.

Svo sem sjá má af þessu skjáskoti af frétt af svokölluðu Búnaðarþingi Bændasamtakanna er ætlunin að ,,sameina" samtökin. 

Það sem er heilt þarf ekki að setja saman. Þegar menn lýsa því yfir að til standi að sameina eitthvað, þá liggur í orðunum að það hafi ekki verið sameinað fyrir; hafi jafnvel verið sundrað og þannig hefur það verið að Bændasamtökin hafa verið sundruð en ekki sameinuð. Eðlilegt er að spurt sé: Hvers vegna voru þau sundruð og úr því að það liggur fyrir að svo hafi verið: Hvað olli sundrungunni?

Sundrung Bændasamtakanna á sér áratuga langa sögu og má rekja til þess að þar á bæ hefur það verið svo að litið hefur verið á nokkrar búgreinar sem óæðri, að þær séu ,,óhreinu börnin hennar Evu", þ.e.a.s. óhreinu börnin í landbúnaðinum og jafnvel sem ótugtir væru. Búgreinar sem tugta þyrfti til og kenna góða og gilda og gamla landbúnaðarsiði og þjarma að þeim. Tugta þær til. 

Velja jafnvel úr þá sem virtust vera tilbúnir til að leggjast undir ullarlagða Bændasamtakanna og láta þau síðan skamta sér úr þar til bærum bændasamtakahnefa. 

Nú skal látið sem svona hafi þetta aldrei verið og öll dýrin í skóginum eiga að vera ,,vinir", en er það svo þegar betur er að gáð?

 

Sitthvað bendir til að gamlir siðir séu enn í fullu gildi og í hávegum hafðir. Sé myndin hér fyrir ofan skoðuð sést að einn af smærri öngum landbúnaðarins á undir högg að sækja og þar eru hafðar áhyggjur af því hvað verði um lítið félag í nýju félagskerfi? Verður að því hlúð, eða verður það sett hjá og út í kuldann?

 Vísbendingar eru um að svo verði: 

Geitfjárbændur sóttu um styrk til Matvælasjóðs varðandi afurðir sínar og fengu höfnun, sem rökstudd var með því að geitur færu illa með land. 

Á sama tíma fengu sauðfjárbændur góðar viðtökur í sama sjóði og þá voru ekki uppi áhyggjur af illri meðferð lands og það þrátt fyrir að rannsóknir vísindamanna sýni að gróðureyðing hálendisins má rekja til óhóflegrar beitar þess fénaðar á viðkvæman gróður þess.

Viðtal við Oddnýju Steinunn

  Samkvæmt því sem sjá má hér til hliðar er á margt að líta og ekki allt sem skyldi varðandi úthlutanir úr Matvælasjóði. Oddný Anna Björnsdóttir fulltrúi smáframleiðenda er tekin tali í Bændablaðinu og við sjáum að margt bendir til þess, að stórfyrirtæki í sjávarútvegi hafi fengið mest og að nautgripabændur séu úti í kuldanum.

Fyrst svo er þá má nú geta nærri hvernig farið hefði ef alifugla eða svínabændur hefðu lagt í að sækja um styrk  í sjóðinn. Gerðu þeir það kannski og fengu svo sem við var að búast, höfnun á þeim forsendum að alifuglar væru ekki sauðkindur og að það ætti flestum að vera ljóst?

Sóttu svínabændur um og fengu þeir líka slíka afgreiðslu og má ef til vill svo upp telja þar til allt er talið; að allt sem ekki jarmar og gefur ekki af sér sauðfjárafurðir sé ekki talið til matvæla af sjóðnum?

Við munum samt að stórfyrirtækin í sjávarútvegnum gengu ekki bónleið til búðar og það er gott til þess að vita!

 Við vitum sem sagt það sem við höfum lengst af vitað, að landbúnaðargreinar eru ekki metnar jafnar, hafa aldrei verið það og að ekki stendur til að svo verði.

Þó ekki sé nema vegna þeirrar vitneskju, treystum við því illa að fyrirhuguð sameining Bændasamtakanna sé eitthvað sem hægt er að byggja á, treysta á, eða trúa að sé annað og meira en glamur sem sett er fram til þess eins að tvístra og veikja þau félagssamtök sem stofnuð hafa verið á undanförnum árum, til að vera bakhjarl þeirra búgreina sem Bændasamtökin hafa aldrei gengist við.